Ειδικές αρχές
Αειφόρος ανάπτυξη
Η αειφόρος ανάπτυξη ορίζεται συχνά ως ανάπτυξη που στοχεύει στην κάλυψη των αναγκών του παρόντος, χωρίς να διακυβεύεται η ικανότητα των μελλοντικών γενεών να ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες.
Η τυπική ρύθμιση της δέσμευσης της ΕΕ για αειφόρο ανάπτυξη ως στόχο πολιτικής ολοκληρώθηκε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Η αειφόρος ανάπτυξη αναφέρεται πλέον επανειλημμένα στις Συνθήκες: ως βασικός στόχος της ΕΕ στο νέο άρθρο 3 ΣΕΕ, στο άρθρο 21 ΣΕΕ σχετικά με την εξωτερική δράση της Ένωσης, αλλά και στο άρθρο 11 ΣΛΕΕ που καθορίζει την αρχή της ολοκλήρωσης.
Η ΕΕ έχει πλέον δεσμευτεί νομικά να επιδιώκει αειφόρο ανάπτυξη, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, στις σχέσεις της με χώρες και οργανισμούς εκτός της ΕΕ. Επιπλέον, προβλέπεται εκτίμηση επιπτώσεων από όλες τις υπηρεσίες της Επιτροπής και για όλη τη μελλοντική νομοθεσία της ΕΕ ώστε να διασφαλίζεται ότι συμμορφώνεται με τις αρχές της αειφόρου ανάπτυξης, όπως ορίζονται στη στρατηγική της ΕΕ για την αειφόρο ανάπτυξη. Κατά συνέπεια, η απαίτηση διατήρησης και βελτίωσης του περιβάλλοντος εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς της νομοθεσίας της ΕΕ, για παράδειγμα στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας (υπόθεση C-594/18 P Αυστρία κατά Επιτροπής, σκέψη 42).
Στη δευτερογενή νομοθεσία, η αειφόρος ανάπτυξη χρησιμεύει ως αρχή-πλαίσιο η οποία διέπει τους στόχους της προστασίας του περιβάλλοντος, είτε σε συγκεκριμένη νομοθεσία, είτε ενσωματωμένη σε άλλες πολιτικές.
Σύμφωνα με την αιτιολογική σκέψη 5 της οδηγίας για τα πτηνά, η διατήρηση των πτηνών που ζουν εκ φύσεως σε άγρια κατάσταση στο ευρωπαϊκό έδαφος των κρατών μελών είναι αναγκαία για την πραγμάτωση των στόχων της Κοινότητας στους τομείς της βελτιώσεως των συνθηκών ζωής και της αειφόρου ανάπτυξης. Κατά συνέπεια, μεταξύ άλλων, το κυνήγι πτηνών περιορίζεται σε ορισμένα είδη, πρέπει να είναι συμβατό με τη διατήρηση του πληθυσμού των εν λόγω ειδών σε ικανοποιητικό επίπεδο και πρέπει να εξετάζει άλλες ικανοποιητικές λύσεις (βλ. υπόθεση C-161/19 Επιτροπή κατά Αυστρίας).