Οδηγία πλαίσιο για τα ύδατα
Μέσα προστασίας των υδάτων
Δ. Τιμολόγηση του νερού
Η ΟΠΥ θεωρεί την τιμολόγηση του νερού οικονομικό μέσο προστασίας του περιβάλλοντος, ωσάν να εκτιμήθηκε οικολογικός φόρος για την παροχή νερού στους καταναλωτές. Με αυτόν τον τρόπο, δεν απαιτεί αυστηρή εσωτερίκευση του εξωτερικού περιβαλλοντικού κόστους που συνδέεται με τη χρήση του νερού, αντιθέτως αφήνει περιθώριο διακριτικής ευχέρειας στα κράτη μέλη, προβλέποντας ότι «λαμβάνουν υπόψη την αρχή της ανάκτησης του κόστους των υπηρεσιών ύδατος» (άρθρο 9 παράγραφος 1). Αυτό συνεπάγεται την εφαρμογή της αρχής «ο χρήστης πληρώνει», και επομένως πρόκειται για οικονομικό μέσο και, για τον προσδιορισμό του κατάλληλου επιπέδου τιμολόγησης, η ΟΠΥ απαιτεί την οικονομική ανάλυση της χρήσης νερού σε κάθε λεκάνη απορροής ποταμού, ώστε να παρέχονται οι απαραίτητες πληροφορίες προκειμένου να εξακριβώνεται το πλήρες οικονομικό κόστος της (άρθρο 9 παράγραφος 1)Τα κράτη μέλη υποχρεώνονταν αμέσως να διασφαλίσουν ότι «μέχρι το 2010» οι πολιτικές τιμολόγησης του νερού θα προσεγγίσουν την εσωτερίκευση του εξωτερικού περιβαλλοντικού κόστους από δύο απόψεις. Καταρχάς, οι πολιτικές αυτές «παρέχουν κατάλληλα κίνητρα στους χρήστες για να χρησιμοποιούν αποτελεσματικά τους υδάτινους πόρους», γεγονός το οποίο αποτελεί πράγματι τον σκοπό ενός οικονομικού μέσου, αν και όχι απαραίτητα επιδεικνύοντας ακαμψία, δεδομένου ότι μια τέτοιου είδους δέσμευση μπορεί να επιτευχθεί με ένα απλό σήμα που θα δοθεί στους χρήστες και λαμβάνοντας τη μορφή μερικής εσωτερίκευσης. Δεύτερον, αρκετοί οικονομικοί τομείς πρέπει να συνεισφέρουν επαρκώς στο κόστος των υπηρεσιών που συνδέονται με τη χρήση νερού, και αυτό πρέπει να συμβεί τουλάχιστον σε σχέση με τον καθένα στον κλάδο της βιομηχανίας, των νοικοκυριών και της γεωργίας. Και πάλι, η συνεισφορά αυτή πρέπει να είναι «επαρκής», γεγονός το οποίο αφήνει στα κράτη μέλη περιθώριο διακριτικής ευχέρειας ασυμβίβαστο με ένα πραγματικό οικονομικό μέσο που πρέπει να εφαρμόζεται κατά τρόπο αυστηρό.
Είναι αναμφισβήτητο ότι αμβλύνεται ο υποχρεωτικός χαρακτήρας της εσωτερίκευσης του εξωτερικού περιβαλλοντικού κόστους που συνδέεται με τη χρήση νερού: ενώ η αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» -κάπως εκτεταμένη ή επαναπροσανατολισμένη- απολαύει κατά τον τρόπο αυτό αδιαμφισβήτητης και ρητής αναγνώρισης ως θέμα αρχής, η εφαρμογή της είναι ευέλικτη. Ο δικαστικός έλεγχος δεν είναι σε θέση να απαιτεί αυστηρότητα από τα κράτη μέλη κατά τον καθορισμό της τιμολόγησης του νερού, αλλά μόνο ως προς το να αιτιολογούν τον αποτελεσματικό αντίκτυπο των σχετικών παραμέτρων επί της τιμολόγησης αυτής. Οι υπηρεσίες νερού που λαμβάνονται υπόψη δεν περιλαμβάνουν απλώς και μόνο την παροχή νερού και την επεξεργασία των λυμάτων. Ο ορισμός των υπηρεσιών αυτών περιλαμβάνει και άλλες δραστηριότητες όπως τη ναυσιπλοΐα, την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας και την προστασία από πλημμύρες, συμπεριλαμβανομένων, όπως προβλέπεται ρητά, της άντλησης, κατακράτησης, αποθήκευσης, επεξεργασίας και διανομής υδάτων (άρθρο 2 παράγραφος 38).