Πρόσβαση στη δικαιοσύνη στο πλαίσιο του δικαίου της ΕΕ – επίπεδο κρατών μελών
Αποτελεσματικά μέσα προσφυγής
Ο ρόλος του εθνικού δικαστή δεν περιορίζεται στο να κρίνει εάν μια συγκεκριμένη απόφαση, πράξη ή παράλειψη ήταν νόμιμη, αλλά καλύπτει επίσης την απόφαση για αποτελεσματικά μέσα προσφυγής -ορισμένες φορές αναφέρονται ως ασφαλιστικά μέτρα- όταν διαπιστώνεται ότι η συμπεριφορά της δημόσιας αρχής είναι αντίθετη προς το δίκαιο της ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει γενική υποχρέωση κάθε φορέα κράτους μέλους να εξουδετερώνει τις παράνομες συνέπειες της παραβίασης της περιβαλλοντικής νομοθεσίας της ΕΕ. Οι λεπτομερείς διαδικαστικοί κανόνες που εφαρμόζονται στα αποτελεσματικά ένδικα μέσα αποτελούν θέμα της εσωτερικής έννομης τάξης κάθε κράτους μέλους, σύμφωνα με την αρχή της διαδικαστικής αυτονομίας των κρατών μελών. Ωστόσο, η διακριτική ευχέρεια των κρατών μελών θα πρέπει να συνάδει με τις αρχές της ισοδυναμίας και της αποτελεσματικότητας.
Επιπλέον, σε περιπτώσεις διαδικαστικών σφαλμάτων ήσσονος σημασίας, δεν υπάρχει υποχρέωση αποτελεσματικών επανορθωτικών μέτρων, υπό την επιφύλαξη ότι μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν είχαν αντίκτυπο επί της προσβαλλόμενης απόφασης της δημόσιας αρχής. Σε περίπτωση που τα εθνικά δικαστήρια διαπιστώσουν ότι η έγκριση, η κανονιστική πράξη ή η εθνική νομοθεσία αντιβαίνουν στο περιβαλλοντικό δίκαιο της ΕΕ, είναι σκόπιμη η έκδοση διαταγής αναστολής, ανάκλησης ή ακύρωσης της προσβαλλόμενης απόφασης ή πράξης.
Τέλος, το εθνικό δικαστήριο που ασχολείται με διαφορά η οποία διέπεται από το περιβαλλοντικό δίκαιο της ΕΕ πρέπει να είναι σε θέση να διατάξει προσωρινά μέτρα, καθώς και να επιδικάσει αποζημίωση για χρηματική ζημία, υπό την προϋπόθεση ότι πληρούνται οι τρεις προϋποθέσεις για την κρατική ευθύνη. 