Επισκόπηση της νομοθεσίας της ΕΕ για τις περιβαλλοντικές εκτιμήσεις
Το διεθνές νομικό πλαίσιο
Ως αποτέλεσμα αυτού, στις 25 Φεβρουαρίου 1991 εγκρίθηκε η σύμβαση του Espoo για την εκτίμηση των διασυνοριακών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, ακολούθησε δε κατά την περίοδο έως τις 2 Σεπτεμβρίου 1991 η υπογραφή της σύμβασης από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα (Ευρωπαϊκή Ένωση πλέον) και είκοσι εννέα κράτη. Η σύμβαση άνοιξε για επικύρωση, αποδοχή, έγκριση και προσχώρηση από τις 3 Σεπτεμβρίου 1991. Τέθηκε σε ισχύ ενενήντα ημέρες μετά τη 16η επικύρωση (Πολωνία, 12 Ιουνίου 1997), στις 10 Σεπτεμβρίου 1997. Η σύμβαση, μετά την πρώτη τροποποίησή της το 2001, 
είναι επίσης ανοικτή στην προσχώρηση κρατών μελών του ΟΗΕ που δεν είναι μέλη της UNECE.
Στη Διακήρυξη του Ρίο του 1992, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενστερνίστηκε και αυτή και επικύρωσε την αρχή της προφύλαξης δηλώνοντας ότι «Προκειμένου να προστατευθεί το περιβάλλον, εφαρμόζεται ευρέως από τα κράτη η προληπτική προσέγγιση σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Όταν υπάρχουν απειλές σοβαρής ή μη αναστρέψιμης ζημίας, δεν χρησιμοποιείται η έλλειψη πλήρους επιστημονικής βεβαιότητας ως λόγος αναβολής για τη λήψη οικονομικά αποδοτικών μέτρων με στόχο την πρόληψη της υποβάθμισης του περιβάλλοντος.»
Στον τομέα της συμμετοχής του κοινού (ένα από τα βασικά στοιχεία των περιβαλλοντικών εκτιμήσεων), στις 25 Ιουνίου 1998 εγκρίθηκε η Σύμβαση του Aarhus κατά την τέταρτη υπουργική διάσκεψη με θέμα «Περιβάλλον για την Ευρώπη» στο Aarhus της Δανίας. Τέθηκε σε ισχύ στις 30 Οκτωβρίου 2001. Επί του παρόντος, η σύμβαση αριθμεί 47 μέλη από την περιοχή της UNECE, ήτοι 46 χώρες και την ΕΕ.
Όσον αφορά τη στρατηγική περιβαλλοντική εκτίμηση, εγκρίθηκε το Πρωτόκολλο του Κιέβου σε έκτακτη σύνοδο των μερών της σύμβασης του Espoo στις 21 Μαΐου 2003, κατά τη διάρκεια της υπουργικής διάσκεψης με θέμα «Περιβάλλον για την Ευρώπη». Τριάντα έξι κράτη και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα (ΕΕ πλέον) υπέγραψαν το Πρωτόκολλο, ενώ το Μαυροβούνιο υπέγραψε αργότερα. Το πρωτόκολλο τέθηκε σε ισχύ στις 10 Ιουλίου 2010.