Πρόσβαση σε πληροφορίες στο πλαίσιο του δικαίου της ΕΕ – επίπεδο θεσμικών οργάνων της ΕΕ
Σύμφωνα με το άρθρο 15 παράγραφος 3 ΣΛΕΕ
Η ΕΕ είναι συμβαλλόμενο μέρος, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει επίσης να εφαρμόζει τη Σύμβαση του Aarhus. Το έχει πράξει με τη μορφή του κανονισμού 1367/2006 (ο κανονισμός για το Aarhus). Ο τίτλος II του κανονισμού για το Aarhus αφορά την πρόσβαση σε περιβαλλοντικές πληροφορίες και το άρθρο 3 δηλώνει ότι εφαρμόζεται ο γενικός κανονισμός 1049/2001 σχετικά με την πρόσβαση σε πληροφορίες που κατέχουν τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Πρέπει να θεωρείται ότι ο κανονισμός 1049/2001 οφείλει να ερμηνεύεται σύμφωνα με τη Σύμβαση του Aarhus εφόσον εφαρμόζεται σε σχέση με «περιβαλλοντικές πληροφορίες» (υπό το πρίσμα της υπόθεσης για τις αρκούδες στη Σλοβακία).
Ο κανονισμός για το Aarhus περιέχει πρόσθετες διατάξεις σχετικά με την πρόσβαση σε περιβαλλοντικές πληροφορίες.
Για παράδειγμα, το άρθρο 6 στοιχείο I) του κανονισμού για το Aarhus διασφαλίζει ότι οι πληροφορίες σχετικά με τις εκπομπές στο περιβάλλον δημοσιοποιούνται πάντοτε. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η υποχρέωση να γνωστοποιούνται πάντοτε πληροφορίες σχετικά με τις εκπομπές ισχύει και για τις πληροφορίες που αφορούν την πνευματική ιδιοκτησία, ενώ για τις περιβαλλοντικές πληροφορίες που κατέχουν τα κράτη μέλη δεν ισχύει παρόμοια υποχρέωση.
Η ΕΕ είναι επίσης υποχρεωμένη να δημιουργεί μητρώα και να διαδίδει περιβαλλοντικές πληροφορίες.
Τα κράτη μέλη δεν επιτρέπεται να μετακυλίουν πλήρως το κόστος της συμμόρφωσης με αίτηση παροχής πληροφοριών, όμως η ΕΕ επιτρέπεται να το πράττει για αντίγραφα άνω των 20 σελίδων. Σύμφωνα με τον κανονισμό, οι χρεώσεις αυτές «δεν υπερβαίνουν το πραγματικό κόστος παραγωγής και αποστολής των αντιγράφων». Ωστόσο, η Σύμβαση του Aarhus (άρθρο 4 παράγραφος 8) επιτρέπει μόνο τη χρέωση ενός εύλογου ποσού. Όσον αφορά την επανεξέταση αποφάσεων που αρνούνται την πρόσβαση σε πληροφορίες, τα άρθρα 7 και 8 του κανονισμού 1049/2001 προβλέπουν διοικητική διαδικασία 2 σταδίων και πρόσβαση στον Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή ή σε δικαστήριο.