Combatting waste crime

Τα περισσότερα από αυτά τα περιβαλλοντικά εγκλήματα περιλαμβάνουν την προϋπόθεση πρόκλησης θανάτου ή σοβαρού τραυματισμού ή βλάβης σε άτομα ή στο περιβάλλον. Στις περιπτώσεις αυτές, η (μη) ενέργεια από μόνη της δεν θεωρείται ποινικό αδίκημα. Η παραπάνω αυτή απαρίθμηση επιβεβαιώνει ότι το «περιβαλλοντικό έγκλημα» αποτελεί ευρεία έννοια που περιλαμβάνει πολύ διαφορετικές συμπεριφορές, και δεν περιλαμβάνονται όλες στο άρθρο 3. Για παράδειγμα, τα εγκλήματα που αφορούν την ασφάλεια των τροφίμων ή την καλή μεταχείριση των ζώων δεν καλύπτονται από την οδηγία.

Σύμφωνα με τα άρθρα 6 και 7, η οδηγία θεσπίζει σύστημα ευθύνης των νομικών προσώπων και ζητεί από τα κράτη μέλη να θεσπίσουν αποτελεσματικές, αναλογικές και αποτρεπτικές κυρώσεις. Το ζήτημα των ποινικών κυρώσεων τέθηκε μετά την απόφαση C-176/03 που αμφισβητούσε το εάν η κοινοτική αρμοδιότητα στο ποινικό δίκαιο περιορίζεται μόνο στον ορισμό ποινικών αδικημάτων ή εκτείνεται και στο πεδίο των ποινικών κυρώσεων . Το πρόβλημα επιλύθηκε εκ νέου ενώπιον του Δικαστηρίου, αφού η Επιτροπή αμφισβήτησε τη νομιμότητα της έγκρισης μέσου του τρίτου πυλώνα (αντί του πρώτου πυλώνα) για τη ρύπανση από πλοία, οπότε οι δικαστές του Λουξεμβούργου συμμερίστηκαν εκ νέου τη γνώμη της Επιτροπής διευκρινίζοντας ταυτόχρονα ότι η αρμοδιότητα της Κοινότητας στον τομέα του ποινικού δικαίου δεν επεκτείνεται στον προσδιορισμό του είδους και του ύψους των κυρώσεων (C-440/05, Επιτροπή κατά Συμβουλίου, σκέψη 70).

Το άρθρο 3 στοιχεία β) και γ) ποινικοποιεί τη συλλογή, μεταφορά, ανάκτηση, αποστολή και διάθεση αποβλήτων κατά παράβαση των κανόνων της ΕΕ. Ωστόσο, δεν γίνεται καμία αναφορά στις ομάδες οργανωμένου εγκλήματος ή στη διαφθορά. Τα άρθρα 5 και 7 απαιτούν την επιβολή «αποτελεσματικών, αναλογικών και αποτρεπτικών κυρώσεων» – οι ποινικές κυρώσεις περιορίζονται στα φυσικά πρόσωπα. Δεν υπάρχουν ενδείξεις για ελάχιστες ή μέγιστες κυρώσεις, αφήνοντας πολύ μεγάλη διακριτική ευχέρεια στα κράτη μέλη. Η έλλειψη ενιαίου καθεστώτος κυρώσεων καθιστά την οδηγία αδύναμη και αναποτελεσματική: κάθε κράτος μέλος μπορεί να ερμηνεύει διαφορετικά το άρθρο 5, με αποτέλεσμα την ύπαρξη «παραδείσων ρύπανσης».

Σε γενικές γραμμές, το πρόβλημα με τις διατάξεις της παρούσας οδηγίας δεν είναι τόσο ότι οι κυρώσεις που επιβάλλονται από τα κράτη μέλη είναι διαφορετικές, αλλά ότι η απόφαση ποινικοποίησης και μόνο δεν επηρεάζει ούτε τις αποφάσεις των εισαγγελέων για την απόρριψη συγκεκριμένων υποθέσεων περιβαλλοντικού εγκλήματος, ούτε τη διακριτική ευχέρεια του δικαστή να επιλέξει τις εφαρμοστέες κυρώσεις.