Εισαγωγή
Το 1976, έκρηξη σε χημικό εργοστάσιο στην πόλη Seveso της Ιταλίας εξέθεσε τους κατοίκους σε υψηλά επίπεδα διοξίνης, η οποία είναι γνωστή ως καρκινογόνος για τον άνθρωπο και ισχυρός ενδοκρινικός διαταράκτης. Πολλά από όσα είναι γνωστά σχετικά με τους κινδύνους της έκθεσης σε διοξίνη για την ανθρώπινη υγεία προέκυψαν από τις τραγικές συνθήκες της καταστροφής στο Seveso.
Ταυτόχρονα, το καταστροφικό ατύχημα οδήγησε σε ρύθμιση στον τομέα των κινδύνων μεγάλων ατυχημάτων με στόχο τον έλεγχο των κινδύνων μεγάλων ατυχημάτων που ενέχουν επικίνδυνες ουσίες, ιδίως χημικές. Η λεγόμενη οδηγία Seveso (82/501/ΕΟΚ) εγκρίθηκε το 1985. Εισήγαγε ένα σύνολο προληπτικών μέτρων και κοινοποιήσεων προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος των επικίνδυνων δραστηριοτήτων. Λαμβάνοντας υπόψη το πολύ υψηλό ποσοστό εκβιομηχάνισης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οδηγία Seveso συνέβαλε στην επίτευξη χαμηλής συχνότητας σοβαρών ατυχημάτων. Η οδηγία θεωρείται ευρέως σημείο αναφοράς για την πολιτική βιομηχανικών ατυχημάτων και αποτελεί πρότυπο για τη νομοθεσία πολλών χωρών παγκοσμίως. Αποτελεί ιστορικό παράδοξο το γεγονός ότι στην υπόθεση C-336/97 Επιτροπή κατά Ιταλίας, το ΔΕΕ δήλωσε ότι η Ιταλία δεν διασφάλισε την κατάρτιση σχεδίων έκτακτης ανάγκης για δράση εκτός του χώρου των εγκαταστάσεων και τη διενέργεια επιθεωρήσεων ή άλλων μέτρων ελέγχου ανάλογων με το είδος της σχετικής βιομηχανικής δραστηριότητας.
Αργότερα, η οδηγία Seveso τροποποιήθηκε με βάση τα διδάγματα που αντλήθηκαν από μεταγενέστερα ατυχήματα όπως στο Bhopal, την Τουλούζη ή το Enschede, με αποτέλεσμα την οδηγία Seveso II (96/82/ΕΚ). Το 2012, εκδόθηκε η οδηγία Seveso III (2012/18/ΕΕ) λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων, τις αλλαγές της νομοθεσίας της Ένωσης σχετικά με την ταξινόμηση των χημικών ουσιών και τα αυξημένα δικαιώματα των πολιτών ως προς την πρόσβαση σε πληροφορίες και στη δικαιοσύνη.