Άλλη ειδική νομοθεσία για τον τομέα της ποιότητας των υδάτων
Νερό ανθρώπινης κατανάλωσης
Η οδηγία 98/83 της 3ης Νοεμβρίου 1998 σχετικά με την ποιότητα του νερού ανθρώπινης κατανάλωσης επιβάλλει στα κράτη μέλη γενικό καθήκον να διασφαλίζουν ότι το νερό ανθρώπινης κατανάλωσης είναι υγιεινό και καθαρό, μεριμνώντας να είναι απαλλαγμένο από μικροοργανισμούς, παράσιτα και άλλες ουσίες που αποτελούν ενδεχόμενο κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία (άρθρο 4 παράγραφος 1). Δεν εφαρμόζεται ούτε στο φυσικό μεταλλικό νερό ούτε στα φαρμακευτικά προϊόντα (άρθρο 3 παράγραφος 1). Τα κράτη μέλη καθορίζουν ποιοτικούς στόχους για ορισμένες παραμέτρους που δεν πρέπει να είναι λιγότερο αυστηροί από τους αναφερόμενους στην οδηγία (άρθρο 5): μέγιστη συγκέντρωση 10 μικρογραμμαρίων μολύβδου ανά λίτρο, για μικροβιολογικές παραμέτρους και μέγιστες συγκεντρώσεις σε ορισμένα βαρέα μέταλλα και άλλες ουσίες όπως το αρσενικό, το βενζόλιο, τα νιτρικά άλατα, τα νιτρώδη και τα φυτοφάρμακα (παράρτημα Ι).
Η οδηγία ορίζει «σημεία τήρησης», δηλαδή τα σημεία εκείνα όπου πρέπει να ελέγχεται η συμμόρφωση με τα πρότυπα ποιότητας. Σε περίπτωση ύδρευσης από δίκτυο διανομής, το σημείο τήρησης είναι στην ουσία οι βρύσες που συνήθως χρησιμοποιούνται για ανθρώπινη κατανάλωση, όμως τα κράτη μέλη θεωρείται ότι έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους όταν η μη συμμόρφωση με τις τιμές για τις παραμέτρους οφείλεται στο οικιακό σύστημα διανομής εντός του κτιρίου ή στη συντήρησή του. Ωστόσο, εντός του κτιρίου ή της κτιριακής εγκατάστασης όπου το νερό παρέχεται στο κοινό, πρέπει να λαμβάνουν μέτρα ώστε να μειωθεί ή να εξαλειφθεί ο κίνδυνος μη τήρησης και οι ενδιαφερόμενοι καταναλωτές ενημερώνονται δεόντως (άρθρο 6). Πρέπει να γίνεται τακτική παρακολούθηση, να λαμβάνονται δείγματα και να εξασφαλίζεται ο έλεγχος της αποτελεσματικής απολύμανσης του νερού ανθρώπινης κατανάλωσης με προγράμματα παρακολούθησης (άρθρο 7).
Σε περίπτωση μη τήρησης των παραμετρικών τιμών, διεξάγεται έρευνα και απαγορεύεται ή περιορίζεται η διάθεση νερού που αποτελεί δυνητικό κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία, εκτός εάν οι αρμόδιες αρχές κρίνουν ότι η μη τήρηση των παραμετρικών τιμών είναι άνευ σημασίας (άρθρο 8). Το κόστος εφαρμογής της οδηγίας εκτιμήθηκε στα 50 δισεκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων το 80 % τουλάχιστον αφορά την ανακαίνιση αγωγών νερού σε ιδιωτικά δίκτυα, ενώ το 20 % που απομένει είναι το κόστος αποκατάστασης του δημόσιου δικτύου διανομής.