Επεξεργασία αστικών λυμάτων
Η οδηγία 91/271 της 21ης Μαΐου 1991 για την επεξεργασία των αστικών λυμάτων ([1991] ΕΕ L135/40), μία από τις πλέον διαβόητες σε όλο το περιβαλλοντικό δίκαιο, θεσπίζει απαιτήσεις σχετικά με τη συλλογή, την επεξεργασία και την απόρριψη των αστικών λυμάτων και την επεξεργασία και απόρριψη λυμάτων από ορισμένους βιομηχανικούς κλάδους (άρθρο 1) συνδυάζοντας ποιοτικούς στόχους και οριακές τιμές εκπομπών.
Οι οικισμοί με «ισοδύναμο πληθυσμού» (ι.π.) άνω των 15 000, θα πρέπει να εξοπλιστούν το αργότερο έως τις 31 Δεκεμβρίου 2000 με συστήματα συλλογής αστικών λυμάτων, ενώ με ισοδύναμο πληθυσμού άνω των 2 000 έως το 2005 (άρθρο 4). Για τους σκοπούς της οδηγίας, νοείται ως «1 ι.π. (μονάδα ισοδύναμου πληθυσμού)»: το αποικοδομήσιμο οργανικό φορτίο που παρουσιάζει βιομηχανικές ανάγκες σε οξυγόνο πέντε ημερών (BOD 5) ίσες προς 60 g/ημέρα» (άρθρο 2 παράγραφος 6). Τα εν λόγω αποχετευτικά δίκτυα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις απαιτήσεις επεξεργασίας λυμάτων και ο σχεδιασμός, η κατασκευή και η συντήρησή τους πρέπει να διενεργούνται «σύμφωνα με τις καλύτερες τεχνικές γνώσεις, που δεν συνεπάγονται υπερβολικό κόστος» (παράρτημα I-A).
Το Δικαστήριο έκρινε ότι τα λύματα που διαφεύγουν από δίκτυο αποχέτευσης το οποίο τηρείται από νόμιμο φορέα αποχέτευσης αποτελούν απόβλητα κατά την έννοια της νομοθεσίας της ΕΕ για τα απόβλητα. Ενώ το πεδίο εφαρμογής της εν λόγω νομοθεσίας για τα απόβλητα αποκλείει γενικά τα λύματα, αυτό συμβαίνει μόνο «εφόσον καλύπτονται από άλλες κοινοτικές νομοθετικές πράξεις» (επί του παρόντος άρθρο 2 παράγραφος 2 της οδηγίας 2008/98 της 19ης Νοεμβρίου 2008 για τα απόβλητα και την κατάργηση ορισμένων οδηγιών [2008] ΕΕ L 312/3). Ωστόσο, το Δικαστήριο είχε διαπιστώσει ότι η οδηγία 91/271 δεν είναι «άλλη νομοθεσία κατά την έννοια της νομοθεσίας περί αποβλήτων, διότι μια τέτοια νομοθεσία πρέπει να περιλαμβάνει συγκεκριμένες διατάξεις περί οργανώσεως της διαχειρίσεώς τους ως αποβλήτων και να διασφαλίζει επίπεδο προστασίας τουλάχιστον ισοδύναμο με αυτό που προκύπτει από τη νομοθεσία περί αποβλήτων.»
Για το Δικαστήριο, η οδηγία 91/2001 δεν διασφαλίζει αυτό το επίπεδο προστασίας και, ως προς τις διαρροές λυμάτων, προβλέπει μόνον την υποχρέωση πρόληψης του κινδύνου αυτών των διαρροών κατά τον σχεδιασμό, την κατασκευή και τη συντήρηση των αποχετευτικών δικτύων, δεν θέτει όμως κανένα στόχο σε σχέση με τη διάθεση των αποβλήτων ή την απορρύπανση των μολυσμένων εδαφών (υπόθεση C-252/05 Thames Water utilities, σκέψεις 32-38). Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η εγκατάσταση αυτών των δικτύων δεν δικαιολογείται, είτε λόγω του ότι δεν ωφελεί το περιβάλλον, είτε λόγω υπερβολικού κόστους, χρησιμοποιούνται μεμονωμένα συστήματα ή άλλα κατάλληλα συστήματα που επιτυγχάνουν το ίδιο επίπεδο προστασίας του περιβάλλοντος (άρθρο 3). Κατά την εφαρμογή αυτής της υποχρέωσης σημειώθηκαν σημαντικές καθυστερήσεις.